नेहमीच डोक्याने विचार करु नये
कधी भावनानाही वाव द्यावा
आसुसलेल्या डोळ्यांना
स्वप्नांचा गाव द्यावा
जेव्हा तू माझा
अलगद हात धरलास
खरं सांग तेव्हा तुज्याजवळ
तू कितीसा उरलास .
आता मलाही जमायला लागलंय
तुझ्यासारखं वागणं
समोर असलं की गप्प राहणं
रात्री कुढत जागणं
इथे प्रत्येक जण आपापल्या घरात
आणि प्रत्येकाचं दार बंद आहे
तरी एकोप्यावर बोलणं हा
प्रत्येकाचा छंद आहे .
एकदा मला ना
तू माझी वाट पहाताना पाहायचंय
तेवढयासाठी आडोशाला
हळूच लपून राहाचंय.
घराभोवती कुंपण हवं
म्हणजे आपलं जग ठरवता येतं
बाहेर बरबटलेलं असलं तरी
आपल्यापुरतं सावरता येतं
मरण दाराशी आल्यावर मी म्हटलं
तुला शंभर वर्षे आयुष्य आहे.
मरण ही चाट पडलं म्हणालं
काय हा मनुष्य आहे ?
आठवतं तुला आपलं
एका छत्रीतून जाणं
ओधळणारे थेंब आपण
निथळताना पाहणं
माझ्या प्रत्येक क्षणात
तुझा वाटा अर्धा आहे
भुतकाळ आठवायचाय तर
तुझ्याच आठवणीची स्पर्धा आहे
आठवणीच्या देशात
मी मनाला कधी पाठवत नाही
जाताना ते खुष असतं
पण येताना त्याला येववत नाही
प्रत्येक गावाबाहेर
छोटा महारवाडा आहे
चवथीच्या पुस्तकात मात्र
समानतेचा धडा आहे
तुझं हे नेहेमीचं झालंय
आल्या आल्या निघण
मी जाते, मी निघते म्हणताना
मी थांबवतोय का बघण
इथे वेडे असण्याचे
खुप फायदे आहेत
शहाण्यांसाठी जगण्याचे
काटेकोर कायदे आहेत
ठाऊक असतं तुझं येण अशक्य आहे
तरी मन तुझी वाट पाहण सोडत नाही
मी म्हणतो जाऊदे
मी त्यांच मन सोडत नाही
तुझ्यावर रागावंण हा
तुला आठवण्याचा बहाणा आहे
तू आलास की तो जातो
तसा माझा राग शहाणा आहे
पाण्याचं वागण
किती विसंगत
पोहोणाऱ्याला बुडवून
प्रेताला ठेवतं तरंगत
चढाओढ या शब्दाचा अर्थ
आपण किती उलटा लावतो
कोणी वर चढताना दिसला
की लगेच खाली ओढायला धावतो
प्रत्येकाला एक आभाळ असावं
कधी वाटत तर भरारण्यासाठी
प्रत्येकाला एक घरट असावं
संध्याकाळी परतण्यासाठी
माझ्या हसण्यावर जाऊ नका
माझ्या रूसण्यावर जाऊ नका
जरी तुमच्यात असलो तरी
माझ्या असण्यावर जाऊ नका
मी बुडताना माझा
गाव ओझरता पाहिला होता
मला पहायला गाव माझा
काठावर उभा राहिला होता
उमलणं आणि फूलणं
यात बरच अंतर आहे
उमलणं अगदी स्वाभाविक आहे
फूलणं त्यन तर आहे
सगळीच वादळं मी
खिडकीत बसून पहिली
पण परवाच्या वादळात
माझी खिडकीच वाहिली
सगळीच गावं दुरून
सुबक सुंदर दिसतात
गल्लीतून फिरताना कळतं
ती विस्कटलेली असतात
जन्मभर जळल्यावर
मेल्यावर पण जाळतात
लाकडापेक्षा माणसंच
लाकडाचे गुणधर्म पाळतात